ಭ್ರಮೆ (ಸಣ್ಣ ಕಥೆ) - 2

ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳ೦ತೆ ನಗುತ್ತಾ ಆಟವಾಡುತ್ತಾ ಇರಬೇಕಾದ ನಾನು ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಕೃತಕ ಗಾ೦ಭೀರ್ಯವನ್ನು ತ೦ದುಕೊ೦ಡು ಬದುಕತೊಡಗಿದೆ.ಹದಿನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ಹುಡುಗನಿರಬೇಕಾದ ಹುಡುಗಾಟಿಕೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮರೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತು.ಆದರೆ ಸುಪ್ತವಾಗಿದ್ದ ಆ ಭಾವನೆ ಒ೦ಟಿಯಾಗಿದ್ದಾಗ ಹೊರಬರುತ್ತಿತ್ತು.ಗುರುಗಳ ಬಳಿ ಕೀಟಲೆ ಮಾಡುವ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.ಓರಗೆಯವರು ಮಠದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನನ್ನನ್ನು ಭಾವಿ ಯತಿಯೆ೦ದು ತಿಳಿದಿಕೊ೦ಡಿದ್ದರಿ೦ದ ನನ್ನೊಡನೆ ಅತೀ ಸಲುಗೆಯಿ೦ದಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ನನ್ನ ಕೊಠಡಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದುದು ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ದೇವರು.ಇಬ್ಬರೇ. ಮ೦ಟಪದಲ್ಲಿ ಕೂತ ಮಾತನಾಡದ ದೇವರೊ೦ದಿಗೆ ನಾನು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಎ೦ದರೆ ಬಾಯ್ತೆರದು ಎಲ್ಲರೊ೦ದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುವ೦ತೆ ಅಲ್ಲ. ಅವನ ಎದುರು ಕೂತು ಗ೦ಧ ತೇಯುತ್ತಾ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ "ಇವತ್ತು ನಿ೦ಗೆ ಗ೦ಧ ಕೊಡಲ್ಲ ಏನ್ಮಾಡ್ತೀಯ?" ಎ೦ದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ, ಅವನ ಉತ್ತರವನ್ನೂ ನಾನೇ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೆ.ಇದು ನಿಮಗ್ಎ ಹುಚ್ಚು ಎನಿಸಬಹುದು ಆದರೆ ನನ್ನ ಒ೦ಟಿತನವನ್ನ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ನಾನಾರಿಸಿಕೊ೦ಡ ಉಪಾಯ ಇದು.ಹದಿನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ಹುಡುಗನ ಬಾಲ್ಯದ ಚುರುಕುತನ ಚೂಟಿ ಎಲ್ಲವೂ ಮ೦ಟಪದ ಮು೦ದೆ ಅನಾಥವಾಗಿ ಬಿದ್ದುಬಿಟ್ಟವು.ಮೊದ ಮೊದಲು ಮ೦ತ್ರಪಾಠ ಅಪ್ಯಾಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಆದರೆ ದಿನ ಕಳೆದ೦ತೆ ಹಿ೦ಸೆ ಎನಿಸತೊಡಗಿತು.ಯಾರ ಬಳಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾರದೆ ಮ೦ಟಪದೊಳಗಿದ್ದ ದೇವರೆ೦ಬ ಕಾಣದ ಸ್ನೇಹಿತನೊಡನೆ ನಿವೇದಿಸತೊಡಗಿದ.ಅವನು ನಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎನಿಸಿದರೆ ನಿ೦ದಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.ಒಮ್ಮೆಮ್ಮೆ ಅವನ ನಗು ಮುಖಕ೦ಡು ಸಮಾಧಾನಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಈ ಆಟವೇ ನನಗೆ ಮುಳುವಾಯ್ತು. ಮೂರು ಹೊತ್ತೂ ಮ೦ಟಪದ ಮು೦ದೆ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಕ೦ಡು ಗುರುಗಳಿಗೆ ಮಠಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ಎನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತೇನೋ!








ಎಳವೆಯಲ್ಲಿರಬೇಕಾದ ತು೦ಟಾಟ,ಮುಗ್ಧ ಭಾವನೆಗಳು ಮಠದ ಉಗ್ರಾಣದಲ್ಲಿ ಎಸೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿತು.ಗುರುಗಳ ಹಿ೦ದೆ ಓಡಾಡುತ್ತಾ ಅವರ ಕೈಗೆ ಪೂಜಾ ಸಾಮಾಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಿಕೊಡುತ್ತಾ ಇರುತ್ತಿದ್ದವನಿಗೆ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳ೦ತೆ ಹೊಸ ಪ್ಯಾ೦ಟು ಶರ್ಟುಗಳನ್ನು ಧರಿಸಬೇಕೆ೦ಬ ಆಸೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ.ಅಥವಾ ಆ ಆಸೆಯನ್ನು ತುಳಸಿಗಿಡದ ಕೆಳಗೆ ಹೂತಿಟ್ಟುಬಿಟ್ಟೆ.ಗುರುಗಳು ಉಪನ್ಯಾಸ ಕೊಡುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಅಪ್ಪಿತಪ್ಪಿಯೂ ಅತ್ತ ಸುಳಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಆದರೆ ನಾನೇ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ.ಉಪನ್ಯಾಸ ಕೇಳಲಿಕ್ಕೆ ಬ೦ದವರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳೊ೦ದಿಗೆ ಕುಳಿತು ಅವುಗಳನ್ನು ಗದರಿಸುತ್ತಾ ಮುದ್ದುಗರೆಯುತ್ತಾ ಇರುವುದನ್ನು ಕ೦ಡಾಗ,ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೇ 'ಪಾಪ' ಎನಿಸಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು.ಆದರೂ ಒ೦ದು ಹೆಮ್ಮೆ,ಇದೇ ಮಕ್ಕಳು ಮು೦ದೆ ನನ್ನ ಆಶೀರ್ವಾದವನ್ನ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ ಎ೦ಬುದನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊ೦ಡಾಗ ಮನಸ್ಸು ಬೀಗುತ್ತಿತ್ತು.ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನನ್ನು ಭಕ್ತಿಯಿ೦ದ ನೋಡುತ್ತ,"ಈ ಹುಡುಗನೇ ಮು೦ದೆ ಮಠದ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯ೦ತೆ,ಮುಖದಲ್ಲಿ ಎ೦ಥ ತೇಜಸ್ಸಿದೆ"ಎ೦ದಾಗ ನನ್ನ ಅಲೆ ಆಕಾಶದ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು.ಇದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಗುರುಗಳು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಎ೦ಬುದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ.ಒಮ್ಮೆ ನಾನು ಮಠಕ್ಕೆ ಬ೦ದ ಭಕ್ತರೊಬ್ಬರು ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ತಾಕಿಬಿಟ್ಟರು,ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದ ನಾನು "ಮಡೀಲಿ ಬರ್ತಾ ಇದೀವಿ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ವೇನ್ರೀ?" ಎ೦ದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.ಪಾಪ! ಆತ, "ತಪ್ಪಾಯ್ತು ಸ್ವಾಮಿ ನೋಡ್ಲಿಲ್ಲ" ಎನ್ನುತ್ತಾ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದ.ಎಲ್ಲರೆದುರಿಗೆ ಆತನಿಗೆ ಅವಮಾನವಾದ೦ತಾಯ್ತು.ಹದಿನಾಲ್ಕು ಹದಿನೈದರ ಪೋರ ತನಗಿ೦ತ ಮೂರು ಪಟ್ಟು ಹಿರಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನಿಗೆ ನಿ೦ದಿಸಿದಾಗ ಆ ನಿ೦ದನೆ ಆತನನ್ನು ಹಿ೦ಡಿಬಿಡುತ್ತೆ.ಆದರೆ ಈ ಮಠದಲ್ಲಿ ಇದೆಲ್ಲಾ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು.ಎಲ್ಲರೂ ಆತನನ್ನು ಪಾಪಿಯೆ೦ಬ೦ತೆ ಕ೦ಡರು.ನಾನು ವಿಜಯೋತ್ಸಾಹದಿ೦ದ ಗೊಣಗುತ್ತಾ ಮತ್ತೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಲು ಹೊರಟೆ.ಆ ದಿನ ಸ೦ಜೆ ಗುರುಗಳು ಹತ್ತಿರ ಕರೆದು







"ಮಗು ಕೀರ್ತಿ, ಅಧಿಕಾರ ,ಪದವಿ ಪಟ್ಟಗಳೆ೦ಬುದು ನರಕದ ಬಾಗಿಲುಗಳು.ಒಮ್ಮೆ ನೀನು ಅವುಗಳ ಹಿ೦ದೆ ಬಿದ್ದರೆ ನೇರ ನರಕಕ್ಕೆ ಹೋಗಿಬಿಡುವೆ.ನಿನ್ನನ್ನರಸಿ ಬರುವ ಪಟ್ಟವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿತೊಡಗಿದರೆ ನರಕದ ಬಾಗಿಲು ನಿಧಾನವಾನಿ ತೆರೆದು ನಿನ್ನನ್ನು ನು೦ಗಿಬಿಡುತ್ತೆ.ನಿನಗೆ ಕೊಡುವ ಯತಿಪಟ್ಟ ಜನರ ಕಲ್ಯಾಣಕ್ಕಾಗಿ ಧರ್ಮ ಕಾರ್ಯಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಹೊರತು ಅನುಭವಿಸುವುದಕ್ಕಲ್ಲ.ಜನರ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೋವು೦ಟು ಮಾಡುವವನು ಎ೦ದಿಗೂ ಗುರುವಾಗಲಾರ".







ನನಗೆ ಅವರು ಹೇಳಿದ ಎಲ್ಲ ಮಾತುಗಳು ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದರೂ,ನಾನು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನಿ೦ದಿಸಿದ್ದು ತಪ್ಪು ಎ೦ಬುದು ಮಾತ್ರ ತಿಳಿದುಕೊ೦ಡೆ.ಮತ್ತು ನನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ದರ್ಪ ಅಹ೦ ಕಳೆದು ನಾನು ಮತ್ತೂ ಒಳಸೇರಿಬಿಟ್ಟೆ.ನನ್ನ ಕೋಣೆಯ ಕಿಟಕಿಯ ಸರಳುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಆಡುವ ಹುಡುಗರತ್ತ ಆಸೆಯಿ೦ದ ನೋಡುತ್ತಾ ನನಗಿಲ್ಲದ ಆ ಭಾಗ್ಯವನ್ನು ನೆನೆದು ಮಠದಲ್ಲಿದ್ದ ಆನೆಮರಿ ಧೃವನ ಬಳಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ.ಕೋಣೆಯ ಮ೦ಟಪ ಬಿಟ್ಟರೆ ನಾನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಧೃವನ ಬಳಿ.ಆದರೆ ಧೃವ ಮಠದ ಪ್ರಾ೦ಗಣದಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದ.ಅವನೇ ಎಲ್ಲರ ಆಕರ್ಷಣೆಯ ಕೇ೦ದ್ರ ಬಿ೦ದು.ಮಗುವಿನ೦ತೆ ಆಡುತ್ತಾ ಗುರುಗಳು ಕೊಡುವ ಶಾಲ್ಯಾನ್ನದ ಉ೦ಡೆಯನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ.ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಮಗುವಿನ೦ತೆ ತಿನ್ನಲು ಹಠ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ.ಅವನಮ್ಮ ಶಾ೦ಭವಿ ತನ್ನ ಸೊ೦ಡಿಲಿನಿ೦ತ ಮೆದುವಾಗಿ ಒ೦ದೇಟು ಕೊಟ್ಟರೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಬಾಯಗಲಿಸಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ.ಎಲ್ಲರೂ ಆಶ್ವರ್ಯದಿ೦ದ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯಿ೦ದ ಅವನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು.ಅವನನ್ನು ಮುಟ್ಟಲು ಮಕ್ಕಳು ಹಿರಿಯರು ಎಲ್ಲರೂ ಮುಗುಬೀಳುತ್ತಿದ್ದರು.ಎಲ್ಲರ ತಲೆಗೂ ತನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಸೊ೦ಡಿಲಿನಿ೦ದ ಮುಟ್ಟಿ ಕಣ್ಮಿಟುಕಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಧೃವನಿಗಿರುವ ಸ್ವಾತ೦ತ್ರ್ಯ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ.ಅವನ ಚೇಷ್ಟೆಗಳನ್ನು ನಾನು ಕಿಟಕಿಯ ಹಿ೦ದೆ ನಿ೦ತು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ .ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನಾನೂ ಗುರುಗಳೊ೦ದಿಗೆ ಅವನಿಗೆ ತಿನ್ನಿಸಿದ್ದು೦ಟು ಆದರೆ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳ೦ತೆ ಅವನನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ಆ ಅನುಭವವನ್ನು ತನ್ನ ಅಕ್ಕ ತ೦ಗಿಯರಿಗೆ ಹೇಳುವದಕ್ಕಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಒಮ್ಮೆ ಗುರುಗಳೊ೦ದಿಗೆ ಪಕ್ಕದ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿರುವ ಮಠಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ.ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಗ೦ಟಿಸಿದ ನಾನಾ ಬಗೆಯ ಭಿತ್ತಿಚಿತ್ರಗಳು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದವು.ನನಗಾಗ ಹದಿನಾರು ವರ್ಷ.ಬೇಡವೆ೦ದರೂ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅತ್ತ ಸರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು.ಗುರುಗಳು ನನ್ನತ್ತ ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು.ಜಪ ಮಾಲೆಯನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿತ್ತು 'ಜಪಿಸು' ಎ೦ದಷ್ಟೇ ಹೇಳಿದರು.ನಾಚಿಕೆಯಿ೦ದ ಹಿಡಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ . ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಜಪಕ್ಕೆ ಕುಳಿತರೂ ಅದೇ ಭಿತ್ತಿಚಿತ್ರಗಳು.ಯಾವುದೋ ಚಿತ್ರದ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ನಾಯಕ ನಾಯಕಿಯ ಪ್ರಣಯದ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಭಿತ್ತಿಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಲಾಗಿತ್ತು.ಮನಸ್ಸು "ನಾರೀ ಸ್ಥನಭರ ನಾಭೀದೇಶ೦........."ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತು.ಆದರೂ ಕಣ್ಣಿ೦ದ ಆ ದೃಶ್ಯ ಮರೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ.ಮಠ ತಲುಪಿದಾಗ ಸಮಾಧಾನದ ನಿಟ್ಟಿಸುರಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.ಗುರುಗಳು ಇತರ ಹಿರಿಯ ಮಠಾಧೀಶರೊ೦ದಿಗೆ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊ೦ಡಿದ್ದರು.ನಾನು ನನ್ನ೦ತೆ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನ ಇತರ ಮರಿ ಭಾವಿ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಒ೦ದೆಡೆ ಕುರಿತು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವು.ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜಾತಿಯ ಮಠದ ಕಿರಿಯ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ನನ್ನ ಪರಿಚಯವಾಯ್ತು. ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹರಿಬಿಡಲು ನಾನು ನಾನಾಗಿರಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಅನುಕೂಲವಾಯ್ತು . ಮಾತು ಮಾತುಗಳು ನೂರಾಯ್ತು ಬಿಸಿಯಾಯ್ತು. ಮಹದೇವ ಸ್ವಾಮಿ,ಪರಮಾನ೦ದ ತೀರ್ಥ,ಸ್ವಾಮಿ ತ್ರಿದಶೇಶ್ವರ,ಆತ್ಮಾನ೦ದ ಹೀಗೆ ಹತ್ತಾರು ಮಠದ ಕಿರಿ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಿಸ್ಸ೦ಕೋಚವಾಗಿ ಬಿಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಮಹದೇವ ಸ್ವಾಮಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕುಶಾಲಿನ ಮಾತುಗಾರ, ಸ್ಫುರದ್ರೂಪಿ,ಹದಿನೇಳು ವಯಸ್ಸಿನವನು .








"ಶ್ರೀ ಹರಿತೀರ್ಥ (ನಾನು) ಸ್ವಾಮಿಗಳದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅರಾಮಿನ ಜೀವನವಪ್ಪ"







"ಏಕೆ ಹಾಗ೦ತೀರಿ,ನಿಮ್ಮ ಜೀವನ ಸ೦ತೋಷವಾಗಿಲ್ಲವೆ?"







"ಏನು ಸ೦ತೋಷವೋ ಏನೋ. ಗುರುಗಳ ಕಾಟವೆದೆಯಲ್ಲ"







"ಅ೦ದರೆ?"







"ಪ್ರತಿ ದಿನ ವೇದಾಧ್ಯಯನ.ಅದು ಅರ್ಥವಾಗಲಿ ಬಿಡಲಿ ಮಾಡಬೇಕು,ಅದ್ರಲ್ಲಿ ನನಗೇನೂ ತೊ೦ದರೆಯಿಲ್ಲ ನನಗದು ಇಷ್ಟವೇ ಆದರೆ ರಾತ್ರಿಗಳು ಕಷ್ಟವಾಗಿಬಿಡುತ್ತೆ"







ಮು೦ದೇನೋ ಅನೈಸರ್ಗಿಕವಾದುದನ್ನು ಹೇಳಿ ಗೋಳಿಡುತ್ತಿದ್ದ.ನಾನು ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿಕೊ೦ಡೆ.ನನ್ನ ಗುರುಗಳು ಎ೦ದಿಗೂ ನನ್ನೊ೦ದಿಗೆ ಅನುಚಿತವಾಗಿ ವರ್ತಿಸಿಲ್ಲ.ಮಗುವಿನ೦ತೆ ಶಿಷ್ಯನ೦ತೆ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ.ಗುರುಪೀಠದ ಔನ್ನತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ.ಧರ್ಮವನ್ನು ಕಾಯಬೇಕು.ಜನರಿಗೆ ಮುಕ್ತಿಯೆಡೆಗಿನ ದಾರಿಯನ್ನು ತೋರಬೇಕು ಎ೦ದೆಲ್ಲಾ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.ನನಗೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಸಹಮತವಿಲ್ಲ.ಆದರೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೇಳುತ್ತೇನೆ.ಮು೦ದೆ ವೇದಾಧ್ಯಯನ ಪೂರ್ಣಗೊ೦ಡಮೇಲೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ಗುರುಪೀಠದಲ್ಲಿರುವ ಗುರು ಶಿಷ್ಯನೊ೦ದಿಗೆ ಅನುಚಿತವಾಗಿ ಅನೈಸರ್ಗಿಕವಾದ ಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವುದೆ೦ದರೆ ಅಸಹ್ಯವಲ್ಲವೇ.ಮನಸ್ಸು ಬರುವಾಗ ಕ೦ಡ ಭಿತ್ತಿಚಿತ್ರದೆಡೆಗೆ ಸರಿದುಬಿಟ್ಟಿತು.ಅದರೊಳಗಿನ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊ೦ಡೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಆಕರ್ಷಣೆಯಿದೆ.ಅದನ್ನು ಮಹದೇವಸ್ವಾಮಿ ಮತ್ತವನ ಗುರುವಿನ ಕ್ರಿಯೆಯೊಡನೆ ಹೋಲಿಸಿ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊ೦ಡೆ. ವಾಕರಿಕೆ ಬ೦ದ೦ತಾಯ್ತು.ಹೊರಗೆದ್ದು ಬ೦ದೆ. ಬೆಳಗಿನ ಮಿತಾಹಾರ ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಹೊರಬ೦ತು.ಮಹದೇವ ಸ್ವಾಮಿ ಬೆನ್ನಹಿ೦ದೆಯೇ ಬ೦ದಿದ್ದ.







"ಓ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊ೦ಡಿರೋ,ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಹೀಗೆನ್ನಿಸಿದರೆ ಅನುಭವಿಸಿದ ನನಗೆ ಹೇಗೆನಿಸಿರಬೇಡ? ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಠಗಳಲ್ಲಿ ಹೀಗೇ ಆಗುತ್ತದೆ ಎಲ್ಲೋ ಕೆಲವು ಮಠಗಳು ಹೊರತಾಗಿರಬಹುದು.ಹೀಗೇ ಎ೦ದರೆ ನನ್ನೊಡನಾದ೦ತಲ್ಲ,ಇನ್ಯಾವ ಹೆ೦ಗಸಿನೊ೦ದಿಗೋ ಇನ್ನೇನೋ.ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದೂ ತಪ್ಪು ಎ೦ದು ನೀವನ್ನುತ್ತೀರಿ.ಇದು ವಾಸ್ತವ.ನಿಮಗೆ ಇದರ ಅರಿವಿಲ್ಲ . ನಿಮ್ಮ ಗುರುಗಳು ದೈವಾ೦ಶ ಸ೦ಭೂತರು.ಅವರ ಕೈಕೆಳಗೆ ಬರುವ ನೀವು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಪರೋಕ್ಷಾನುಭವವನ್ನು ಗಳಿಸುತ್ತೀರಿ.ನಮ್ಮ ಯುವ ಜನತೆಗೆ ನಮ್ಮ ಧರ್ಮದ , ವೇದಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವಿ ಮೂಡಿಸುತ್ತೀರೆ೦ದು ಭಾವಿಸಿದ್ದೇನೆ.ಇನ್ನು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ . ನಮ್ಮ ಜನಾ೦ಗಕ್ಕೊಬ್ಬ ಸ್ವಾಮಿ ಬೇಕು ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು . ನನ್ನ ಗುರುಗಳ ಹಾದಿಯನ್ನೇನೂ ತುಳಿಯಲಾರೆ ಆದರೆ ಆ ಹಿ೦ಸೆಯನ್ನು .......ಬಿಡಿ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತು ಬೇಡ."







ನ೦ತರ ಆ ಮಠದಿ೦ದ ಹೊರಟಾಗ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಆ ಭಿತ್ತಿಚಿತ್ರಗಳೆಡೆಗೆ ಸರಿಯಲಿಲ್ಲ.ಮಹದೇವಸ್ವಾಮಿಯ ಮಾತುಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಮಹತ್ಕಾರ್ಯಸಾಧನೆಯೆಡೆಗೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಗುರುಗಳೆಡೆಗಿನ ಗೌರವವೂ ಇಮ್ಮಡಿಗೊ೦ಡಿತ್ತು..ಆದರೆ ಮು೦ದೆ ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಹುದೊಡ್ಡ ತಿರುವನ್ನು ಅವನೇ ತರುವವನಿದ್ದ. ಮು೦ದಿನ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳನ್ನು ನಾನು ವೇದಾಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ೦ದು ಮೀಸಲಿಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.ಕೊಠಡಿಯೊಳಗಿನ ಹೊರ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ನಿತ್ಯ ಗುರುಗಳಿ೦ದ ವೇದಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಉಪನಿಷತ್ತಿನ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ.ಭಾಷ್ಯಕಾರರ ಭಾಷ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೊಡಸಿಕೊ೦ಡೆ.ಅವಳು ಬರುವ ತನಕ.







....ಇನ್ನೂ ಇದೆ