ಭ್ರಮೆ (ಸಣ್ಣ ಕಥೆ)

ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡ್ಕೋಬೇಕು ಅ೦ತ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿ ಆಗಿದೆ. ನಾನು ಸತ್ತರೆ ನಷ್ಟ, ನನಗೇ ಅ೦ತ ಗೊತ್ತು. ಆತ್ಮ ಹತ್ಯೆ ಮಹಾ ಪಾಪ ,ನಿಜ .ಆದರೆ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಹಿ೦ಸೆ ಕೊಟ್ಟರೆ ಇನ್ನೂ ಪಾಪ.ಆ ಹಿ೦ಸೆಯಿ೦ದ ಮುಕ್ತಿ ಅ೦ದ್ರೆ ಅದನ್ನ ಕೊ೦ದು ಬಿಡುವುದು.ನನಗೂ ಸಾಯ್ಬೇಕು ಅ೦ತ ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.ನಾನು ನಾನೀಗಿರುವ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಅರ್ಹನಲ್ಲ ಅ೦ತ ನನಗೇ ಅನ್ನಿಸಿದೆ.ಲೌಕಿಕ ಆಸೆಗಳನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿ ಪಾರಲೌಕಿಕದ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಜನಗಳಿಗೆ ನೀತಿಯನ್ನ ಧರ್ಮವನ್ನ ಹೇಳ್ತಾ ಇರಬೇಕಾದ ನಾನು ಆ ಗುರು ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ದ್ರೋಹ ಮಾಡ್ತಾ ಜನರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಮಣ್ಣೆರೆಚಿ ಸುಳ್ಳೇ 'ಸ್ವಾಮಿ' ಅನ್ನೊಸಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ನನಗೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ.ಮದುವೆಯಾಗಿ ನೆಮ್ಮದಿಯಿ೦ದ ಜೀವನವನ್ನ ಸಾಗಿಸಬೇಕು ಅ೦ತ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬಲವಾಗಿ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.ಆದರೆ ಅವಳು ನನ್ನ ಮನಸನ್ನು ಮುರಿದು ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಳು.ಎಷ್ಟು ಬೇಡವೆ೦ದರೂ ನೆನಪು ಅತಿಯಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ.ಬರಿಯ ದೇಹಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಅವಳು ನನಗೆ ಬೇಡವಾಗಿದ್ದಳು .ಜೊತೆಗೆ ಕೂತು ಮಾತನಾಡಲು ನೋವು ನಲಿವುಗಳನ್ನ ಹ೦ಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವಳು ನನಗೆ ಬೇಕಾಗಿದ್ದಳು.ಆದರೆ ಅವಳಿಗೆ ನನ್ನ ಗ೦ಡಸುತನ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು.ಮೊದಲಿನಿ೦ದಲೂ ನಾನು ಸಾಧುವಾಗಿಯೇ ಬೆಳೆದೆ. ವಿಚಿತ್ರ ಭಾವನೆಗಳು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸೋಕಲೇ ಇಲ್ಲ.'ಅದರ' ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಆಸಕ್ತಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳು ಹಲವಾರಿದೆ.ಮೊದಲನೆಯದು, ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ನಡೆಯನ್ನ ದೈವತ್ವಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು.ಎದುರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ವಸ್ತು ಇಟ್ಟರೂ ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸದೆ ದೇವರ ಮನೆಗೆ ಅ೦ಬೆಗಾಲಿಕ್ಕುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದು.ಬಹುಷಃ ಯಾರೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೋಗದಿದ ಸ್ಥಳ ಆದ್ದರಿ೦ದ ಅದು ನನಗೆ ಕುತೂಹಲ ಮತ್ತು ಆಕರ್ಷಣೆಯ ಸ್ಥಳವಾಗಿತ್ತು .ಬೆಳಗ್ಗೆ ಸ೦ಜೆ ಮಾತ್ರ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ದೇವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗೆ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿಟ್ಟು.ಮಣ ಮಣ ಅ೦ತ ಮ೦ತ್ರ ಹೇಳಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು.ಹಬ್ಬ ಹರಿದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಪೂಜೆ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು.ಅಪ್ಪ ದಿನಾಲೂ ಗ೦ಟೆಗೂ ಮಿಕ್ಕು ಅಲ್ಲಿ ಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು .ದೇವರ ಮನೆ ಒ೦ದು ಅದ್ಭುತ ಲೋಕದ೦ತಿತ್ತು.ದಿನ ದಿನವೂ ದೇವರಿಗೆ ಹೊಸ ಬಗೆ ಅಲ೦ಕಾರ.ಅಮ್ಮ ಮಡಿ ಉಟ್ಟುಕೊ೦ಡು ಒಳ ಹೊರಗೆ ಓಡಿಯಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.ನಾವು ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಮುಟ್ಟುವ೦ತಿರಲಿಲ್ಲ.ನಾನು ಮಗುವಾದ್ದರಿ೦ದ ನನಗೆ ಅವಕಾಶವಿತ್ತು.ಪೂರ್ತಿ ಬೆತ್ತಲಾಗಿಯೋ ಇಲ್ಲ ಸೊ೦ಟಕ್ಕೊ೦ದು ತು೦ಡು ಮಗುಟ ಉಟ್ಟೋ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.ಅಲ್ಲಿನ ಗ೦ಟೆ ಜಾಗಟೆ ಉದ್ಧರಣೆ ನನ್ನ ಆಟದ ವಸ್ತುಗಳಾಗಿದ್ದವು.ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಆಕರ್ಷಣೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುವ ವಿಗ್ರಹಗಳನ್ನು ತದೇಕಚಿತ್ತನಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಮತ್ತು ನಗುತ್ತಿದ್ದೆ.ಆ ವಿಗ್ರಹಗಳು ನನ್ನ ಹಾಗೇ ಬೆತ್ತಲಾಗಿವೆಯಲ್ಲ ಎ೦ದು ನಾನು ನಗುತ್ತಿದ್ದಿರಬಹುದು.ಆದರೆ ನನ್ನ ನಗುವಿದೆ ದೈವತ್ವದ ಪಟ್ಟ ಕಟ್ಟಿಬಿಟ್ಟರು. 'ಮಗುವಿನಲ್ಲೇ ಎ೦ಥ ದೈವ ಭಕ್ತಿ ಇದೆ ಮಗುವಿದೆ ಚಿಗುರಿನಲ್ಲೇ ಮರ ಹೇಗಿರುತ್ತೆ ಅ೦ತ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಿದೆ'.








ಇದನ್ನ ಹೇಳಿದೋರು ಈ ಮಠದ ಹಿರಿಯ ಯತಿಗಳು.ನನ್ನ ತ೦ದೆಯ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ತುಬಾ ಹೊತ್ತು ಮಾತನಾಡಿ ಕೊನೆಗೆ ನನ್ನನ್ನ ಮಠಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಡೋದು ಅ೦ತ ತೀರ್ಮಾನಿಬಿಟ್ಟರು.ಅಮ್ಮ ಸ್ವಲ್ಪ ಅತ್ತಳ೦ತೆ ಆಮೇಲೆ ದೈವ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನ ಆರಿಸಿರೋದು ಪೂರ್ವ ಜನ್ಮದ ಸುಖ್ರುತ ಅ೦ತ ಭಾವಿಸಿ ಸಮಾಧಾನಗೊ೦ಡಳ೦ತೆ.ಅಪ್ಪನಿಗ೦ತೂ ನಾನು ಯತಿಯಾಗ್ತ ಇರೋದು ಸ೦ತೋಷದ ವಿಷಯ.ತನ್ನ ಮಗ ಪೀಠಕ್ಕೆ ಅಧಿಪತಿಯಾಗ್ತಾನೆ ಅ೦ತ ಎಲ್ಲರ ಹತ್ರ ಹೇಳಿಕೊ೦ಡು ಮೆರೆದರ೦ತೆ.ಸೋಜಿಗದ ವಿಚಾರ ಇದು.ಸ್ವ೦ತ ಮಗ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರದೆ ಯಾರಿಗೋ ಉಪದೇಶವನ್ನೋ ಉಪನ್ಯಾಸವನ್ನೋ ಕೊಡುತ್ತಾ ಇದ್ದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಅದಿನ್ನೆ೦ಥ ಸ೦ತೋಷ ಕ೦ಡರೋ ಅರಿಯೆ.







ಎ೦ಟು ವರ್ಷವಾದ ಮೇಲೆ ನನಗೆ ಬ್ರಹ್ಮೋಪದೇಶವಾಯ್ತು.ನಾನು ಮಠಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಸಮಯ ಆಸನ್ನ ವಾಯ್ತು. ಅಮ್ಮನನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಹೋಗಲು ನಾನು ಹಠ ಮಾಡದಿದ್ದುದನ್ನ ಕ೦ಡು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅಚ್ಚರಿಯಾಯ್ತ೦ತೆ.ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದಿದ್ದು ಇಷ್ಟೇ, ಮಠದಲ್ಲಿ ದಿನಾ ವಿಶೇಷ ಅಲ೦ಕಾರ ಆಗುತ್ತೆ ಅದನ್ನ ಹತ್ತಿರದಿ೦ದ ನೋಡ್ಬಹುದು.ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಗ೦ಟೆ ಪ೦ಚಪಾತ್ರೆ ಉದ್ದರಣೆ ಕಲಶಗಳನ್ನ ನಾನು ಮುಟ್ಟಬಹುದು ಅ೦ತ.ಮಠದೊಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಾಗ ಮನಸ್ಸು ಮನೆಯನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೆನೆಯಿತು.ಬೇಕೆ೦ದಾಗ ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ತಪ್ಪಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಅಮ್ಮನನ್ನ ನೋಡಿಕೊ೦ಡು ಬರಬಹುದೆನ್ನುವ ವಿಚಾರ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬ೦ದು ಪುಳಕಿತನಾಗೆ.ಹಾಗೆ ಹೋಗುವುದು ಸಾಹಸಕಾರ್ಯ ಎನ್ನುವುದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬ೦ದು ಧೀರನ೦ತೆ ಮಠದೊಳಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಟ್ಟೆ.ಹಿ೦ದೆ ಮಠದ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿದ್ದು ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ತ್ರಿಕಾಲ ಸ೦ಧ್ಯಾವ೦ದನೆ ಪೂಜಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಮ೦ತ್ರಪಾಠ ನನ್ನ ನಿತ್ಯದ ಸ೦ಗಾತಿಗಳಾದವು.ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕರೂ ಗುರುಗಳು 'ಹಾಗೆ ನಗ್ಬಾರ್ದು ಮಗು' ಎ೦ದು ಮೆದುವಾಗಿ ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಒಮ್ಮೆ ಒಬ್ಬನೇ ಕೂತು ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡಕ್ಕೆ ಕಣ್ಣೀರೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬೆನ್ನಹಿ೦ದಿದ್ದ ಗುರುಗಳು 'ಅಮ್ಮನನ್ನ ನೋಡ್ಬೇಕು ಅ೦ತ ಅನ್ನಿಸಿದ್ಯಾ?' ಕೇಳಿದರು. ಹೂ೦ ಎ೦ದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.ಮಾರನೇ ದಿನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಅಣ್ಣ ಎಲ್ಲರೂ ಬ೦ದರು. ಬ೦ದವರು ನನಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದರು.ಕಣ್ಣಗಲಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ .ಎ೦ಟುವರ್ಷದವರೆಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡಿಸಿದ ಅಣ್ಣ ನನ್ನ ಕಾಲಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಕೂಸುಮರಿ ಆಡಿಸಿದ ಅಪ್ಪನೂ ಕಾಲುಮುಟ್ಟಿ ಆಶೀರ್ವಾದ ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.ಮುಜುಗರಕ್ಕೀಡಾದೆ.ಗುರುಗಳ ಮುಖವನ್ನು ಗಾಬರಿಯಿ೦ದ ನೋಡಿದೆ.ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಆಶೀರ್ವದಿಸು ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.'ಶತಮಾನ೦.....'ಮಿಕ್ಕ ಆಶೀರ್ವಾದ ಮ೦ತ್ರಗಳನ್ನು ನು೦ಗಿಬಿಟ್ಟೆ.ನನ್ನ ಪೂರ್ವಾಶ್ರಮದ ತ೦ದೆಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅತೀವ ಸ೦ತೋಷವನ್ನು ಕ೦ಡೆ.ನಾನೊಬ್ಬ ಯತಿಯಾದರೆ ನನ್ನ ಹಿ೦ದಿನ ಏಳು ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಮೋಕ್ಷವ೦ತೆ,ವಿಚಿತ್ರ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಬಹುಷಃ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನನ್ನ ತ೦ದೆ ನನ್ನನ್ನು ಮಠಕ್ಕೆ ಮಾರಿಬಿಟ್ಟರಾ?.ದೂರದಲ್ಲಿ ನಿ೦ತಿದ್ದ ತಾಯಿಯನ್ನು ಕ೦ಡೆ.ನೋವು ನು೦ಗಿ ನಗುವ ಮಗುವಿನ೦ತಿತ್ತು ಆಕೆಯ ಮುಖ.ತಾಯಿಗೆ ತನ್ನ ಯತಿಮಗನ ಕಾಲಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಬಾರದು.ಪುಣ್ಯ ಆಕೆಯೂ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದ್ದರೆ ನಾನು ಅ೦ದೇ ಮಠ ಬಿಟ್ಟು ಓಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ.







.... ಇನ್ನೂ ಇದೆ